Een docent van het Caland College in Amsterdam stuurde een tijdje geleden een bericht naar de Amsterdamse Brugman Club met de volgende inhoud:
“Ik ben docent O&O Technasium op het Caland Lyceum in Amsterdam Zuid West en ben bezig met het schrijven van een technasiumproject voor mijn 3e klassers. In dit project presenteren de leerlingen een Duurzaamheidsadvies in de “Boardroom” van een zelf gekozen bedrijf. Dat is natuurlijk reuze spannend voor ze. Zou er een toastmaster in jullie club zijn die mijn kids in Amsterdam op weg zou willen helpen naar een sprankelende presentatie in de boardroom?”
Hij had namelijk uitstekende ervaringen met de Deventer Toastmasters, uit de tijd dat hij op een school in Deventer lesgaf.
Lesgeven in spreken in het openbaar: idealisme
We voelden ons vereerd, als Amsterdamse Brugman Club. Spreken in het openbaar is een essentiële vaardigheid omdat je in onze haastige hedendaagse samenleving vaak en veel je standpunt snel, duidelijk en zonder haperen naar voren moet brengen. Mensen hebben weinig tijd en zijn snel afgeleid. De leden van de Amsterdamse Brugman Club dragen die vaardigheid graag over. Het past bij ons ouderwets idealisme en het honderd jaar oude ideaal van de grondlegger van ons soort sprekersclubs, Ralph Smedley, om iedereen de kans te geven boven zichzelf uit te stijgen. En dan is het een eer als een school je uitnodigt omdat ze goede ervaringen hebben met Toastmasters.
Er waren tenminste vier clubleden bereid een vrije dag op te offeren om een training te geven. Uiteindelijk ging Alfred Roelofs, al jarenlang lid, ICT-er en dus ook techneut en voormalig bijlesdocent wiskunde. Kolfje naar zijn hand.
De docent, Henk Petter, had omschreven dat zijn leerlingen (voornamelijk jongens) weinig ervaring hadden met voor een groep staan. Ze gaan erg uit van powerpoint en zeggen op het eind wat onwennig ‘hebt u nog vragen?’, waarna de presentatie eindigt.
Alfred: “Ik ben begonnen met wat algemene tips en ik heb iedereen het podium op gevraagd, gewoon ook om mensen te laten wennen aan dat gevoel: hoe is het nou om voor een groep te staan?” Daarna liet hij de leerlingen in groepen hun presentatie doen. “Ik heb ze geprobeerd te leren om uit het hoofd te praten en vooral hun boodschap concreet te maken. Wat is duurzaamheid? Wat wil je onder de aandacht brengen? Waarom zou een bedrijf jouw voorstel volgen? Verplaats je in de toehoorder, de manager, het bedrijf”.
Feedback op de presentaties
Na elke presentatie volgde feedback. “Ze gingen snel vooruit. De eersten hadden het natuurlijk het moeilijkst, maar ze leerden van elkaar en van de feedback. Ze pikten het snel op”, aldus Alfred. Sommige van de jongens verrastten hem. “Een van de leerlingen zat er de hele tijd stil bij, maar toen hij een presentatie moest doen, stond hij heel zelfverzekerd, het bleek een radde prater en een droogkomiek.”
Hij had zelf ook een fijne dag. Wil Alfred nu het onderwijs in? “Ik heb het wel eens overwogen, het leek toen een lange moeizame weg, het is anders gelopen. Maar ik geef graag nog eens een workshop.”